Haringvlietdam to ruchoma zapora o długości 4,5 km wybudowana  w latach 1956 – 1970 między wyspami Goeree-Overflakkee i Voorne-Putten, którą zamknięto północną część Haringvliet. Spełnia dwie funkcje. Przede wszystkim jako tama chroniąca leżące za nią ziemie i wodę przed powodziami spowodowanymi cofką podczas sztormów. Po drugie, odprowadza nadmiar wody z Renu i Mozy do Morza Północnego.

Zzapora ma wbudowanych siedemnaście śluz o ruchomych wrotach. Wrota mają po 56 metrów długości i 6 metrów wysokości i składają  z dwóch elementów. Jeden umieszczony jest po stronie Morza Północnego , a drugi jeden po stronie Haringvliet. Przez odpowiednie ustawianie ruchomych elementów przez śluzy wypływa nadmiar wody rzecznej z okolic Rotterdamu, a jednocześnie wstrzymywany jest dopływ słonej wody z Morza Północnego. Z powodu budowy Haringvlietdam Haringvliet staje się jeziorem. Dla potrzeb żeglugi zbudowana  jest też śluza, która umożliwia przejście statków przez zaporę.

Przed zamknięciem Haringvliet było dużym rezerwat przyrody. Ziemia, która normalnie znikała pod wodą podczas przypływu, jest teraz trwale nad wodą i jest wykorzystywana przez rolników jako grunty rolne. Wiele dzikich gęsi straciło swoje siedliska, a rośliny potrzebujące dopływu słonej wody morskiej giną.  Nie przetrwały zmiany wody na słodką kraby i krewetki, a europejska flądra i europejska stynka zostały zastąpione przez okonie i płocie.Przez tamę przebiega droga N57